نوع مقاله : علمی- پژوهشی
نویسندگان
1 دانش‌آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
2 استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
چکیده
تمرکز بر نفس و خودشناسی و نیز توجه به منِ قدسی، ازجمله موضوعاتی است که عرفان و تصوف را با روانشناسی پیوند میدهد. تصوف پژوهان غربی در مواجهه با متون عرفانی، از مطالعات تطبیقی، رویکردها و روش‌های پژوهشی متنوعی بهره بردهاند. یکی از دانش ها و ابزاری که این پژوهشگران در بررسی و تحلیل های عرفانی خود استفاده کردهاند، روانشناسی است. شرقشناسان به کمک بن مایه های روانشناختی و روانکاویِ موجود در متون صوفیانه، رهیافتی نوین در تصوف پژوهی ارائه کرده اند. مبنای پژوهش حاضر، واکاوی و نقد آثار ترجمه شدۀ تصوف پژوهان غربی است که با رویکردی روانشناختی به عرفان و تصوف نگریسته اند. با غوررسی در پژوهشهای آنان آشکار می شود که ضمیر ناخودآگاه، نماد و مسئلۀ تأویل، به همراه زمینۀ «فردیت» در نظام روانی یونگ، توجه به «منِ شکوفا» در روانشناسی کمال و تکیه بر اصل تمرکز در نیایش عرفانی، از مهمترین رویکردهای روانشناختیِ پژوهشهای عرفانی شرق شناسان است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که تمرکز بر فرایند «ذکر» و «مراقبۀ» صوفیانه و تلاش عارف برای نیل به منِ ملکوتی، سهم قابل‌توجهی از پژوهشهای شرقشناسان را به خود اختصاص داده است. فهم و غرض تصوف پژوهان از رویکرد روانشناسی و روانکاویِ عرفان، لزوماً و مطلقاً، روانشناسی نوین و مکاتب رواندرمانگر سدههای متأخر نیست، بلکه عمده کوشش آنان - به تبع تمرکز عرفای ایرانی بر نفس- بیشتر گرایشی «نفس پژوهانه» دارد. از سوی دیگر، آنان در بخش اندکی از پژوهشهای خود به تطابق آموزه های عرفانی با مکاتب نوین علم روانشناسی باور دارند و از این رهگذر به تحلیل و نقد آن نیز برخاسته اند.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Analysis of Psychological Approach of Sufism in Orientalists’ Studies
نویسندگان [English]
- Amir Pourrastegar 1
- Mohammadyousof Nayyeri 2
1 PhD in Persian Language and Literature, Faculty of Literature and Humanities, Shiraz University, Shiraz, Iran
2 Professor of Persian Language and Literature Department, Faculty of Literature and Humanities, Shiraz University, Shiraz, Iran
چکیده [English]
Focusing on the self and self-recognition, as well as paying attention to the sacred self, are among the topics that link mysticism and Sufism with psychology. Western researchers of Sufism have used comparative studies and diverse research approaches and methodologies in the study of mystical texts. Psychology is one of the sciences and tools that these researchers have used in their mystical analyses. Orientalists have proposed a new approach to Sufi studies resting on psychological and psychoanalytical principles found in Sufi texts. The present study aims at analyzing and critiquing the translated works of Western researchers who have studied mysticism and Sufism adopting a psychological approach. A careful examination of their studies reveals that the subconscious mind; symbol and the issue of interpretation (ta’vil) along with the concept of “individuation” in Jungian psychology; attention to the “flourishing self” in the psychology of transcendence; plus focus on the principle of concentration during mystical worship are among the most important psychological approaches of Orientalists’ mystical studies. The findings of the study show that a large number of Orientalist studies have focused on the process of Sufi “remembrance” and “meditation” and the mystic's attempt in reaching the heavenly-self. Sufi researchers’ purposes and understanding of the mystics’ psychological and psychoanalytical approaches are not necessarily and exclusively limited to modern psychology and psychotherapeutic schools of later centuries, and their main effort—due to the focus of Iranian mystics on the soul—are more inclined to “soul-searching”. On the other hand, in a small proportion of their studies, they believe in the compatibility of mystical teachings with modern schools of psychology, and have analyzed and critiqued the works accordingly.
کلیدواژه‌ها [English]
- Mysticism and Sufism
- Orientalism
- Psychology
)